Από τις ηχογραφημένες αφηγήσεις μαθαίνουμε πως στις δύο πολυκατοικίες μένουν κυρίως όσοι άφησαν στα παιδιά τους τα σπίτια στις εργατικές κατοικίες και οι ίδιοι γύρισαν να μείνουν στα διαμερίσματα.
-Πώς είναι η ζωή σε αυτές ; -Άσχημη, πολύ άσχημη, μας λένε. Δεν υπάρχει αποχέτευση, δεν υπάρχει συντήρηση. Ποιος να πληρώσει για κάτι που δεν του ανήκει; Το ασανσέρ δεν λειτουργεί και το κοινόχρηστο ρεύμα δεν πληρώνεται εδώ και χρόνια. Τα κάγκελα με ξεφτισμένες λαδομπογιές, οι τοίχοι γεμάτοι υγρασία.
-Έχετε καλές σχέσεις μεταξύ σας; Με τους περισσότερους ναι.
-Σε ποιον ανήκουν; Στη Euroterra. Μας στέλνει εξώδικα. Είναι εκτός σχεδίου, αλλά τις ανήκουν. Πες μου εσύ πώς της ανήκουν. Εμείς δεν φεύγουμε. Πού να πάμε; Σχίζουμε τα εξώδικα. Να μας δώσουν τις αποζημιώσεις να φύγουμε.
-Τι σκέφτεστε να κάνετε; Τίποτα. Τι να κάνουμε; Τουλάχιστον δεν πληρώνουμε ενοίκιο. Όμως ό,τι χαλάει ποιος να το φτιάξει και γιατί;
-Πώς ήταν παλιά η ζωή εδώ; Περνούσαμε πολύ ωραία. Εδώ μεγαλώσαμε τα παιδιά μας. Έχουμε αναμνήσεις. Ωραία χρόνια. Δουλεύαμε.Ακούγαμε τα βράδια τα μηχανήματα. Σε όλη την πόλη ακούγονταν. Ντουπ, ντουπ, ντουπ...
Μια έντονη μυρωδιά υγρασίας μας έρχεται στον τελευταίο όροφο της πρώτης πολυκατοικίας. Φεύγουμε. Σκοτεινιάζει. Σε λίγο δεν θα βλέπουμε. Κι αρχίζει να μπαίνει κρύο από την ανοικτή εξώπορτα.
Στον αναστοχασμό οι μαθητές γράφουν με πολλούς τρόπους δύο λέξεις: παρακμή και θλίψη.
